"Co? Kota? Nigdy w życiu!!!"

Tak reagował mój mąż na moje prośby byśmy wzięli do domu kota. Przez dobrych 10 lat mieszkania razem nie udawało mi się go przekonać. Aż w końcu, kiedy równo rok temu zaczęłam leczyć się na depresje, po raz kolejny wróciłam do tego tematu. Argumentów na "TAK" było z tysiąc. Pokazywałam mu śmieszne filmiki, to jak koty opiekują się małymi dziećmi, zdjęcia, opowiadałam o tym, że koty mają dobry wpływa na człowieka, na rozwój dzieci itd. Byłam załamana bo mąż nadal nie chciał się na to zgodzić. Któregoś dnia powiedziałam mu, że nie pozwala mi na bycie szczęśliwą. Ku mojemu zaskoczeniu mąż uległ. Oszalałam ze szczęścia!
Obecnie mieszkają z nami dwa cudowne kocury. Forrest i Bohun, a mąż ma bzika na ich punkcie gorszego niż ja.
Przedstawiam Wam Forresta. Forruś kilka  dni temu skończył rok. Ma piękne i bardzo puszyste, biało-srebrne futerko. Uwielbia wywalać brzuch do miziania, mógłby tak leżeć godzinami, byleby ktoś go miział. Lubi też gości, pewnie dlatego, że są to kolejne ręce, które z pewnością podrapią go po brzuszku.
Bohun to jeszcze kociak, ma 8 miesięcy. Ma cudowne złociste futerko z delikatnymi cętkami. Straszny z niego pieszczoch. Tylko czeka na to kiedy ktoś z domowników się położy, wtedy układa się wygonie obok i mrrrrrruczyyy. Bohuś jest bojaźliwym kotem. Kiedy mamy gości, chowa się pod łóżko. Za to nam daje bardzo dużo radości. Jest strasznym gadułą, lubi sobie pomiaukiwać nawet przez sen.