Na nerwy biorę... kota!

No tak, kto z nas się nie denerwuje? Nie znam osoby, która nigdy się nie denerwuje. Jesteśmy tak stworzeni, że złość, strach i lęk są częścią nas. Wszystko jest dobrze kiedy panujemy nad tymi emocjami i nie mamy poczucia, że tracimy kontrolę nad naszym życiem. Jeśli jednak to strach i lęk zaczyna rządzić naszym życiem, jest to już objaw zaburzeń lękowych.

" Zaburzenia lękowe powodują wycofywanie się z życia społecznego, pogłębianie się problemów psychicznych, izolowanie się i zamykanie we własnym świecie przeżyć. Osoby chore na ten rodzaj zaburzeń mają dolegliwości ze strony wielu narządów wewnętrznych, bez wyraźnych biologicznych wskazań. Nieleczona nerwica może prowadzić do pogłębiania się zaburzeń i narastania kolejnych trudności, co w efekcie prowadzi do nieprawidłowości w funkcjonowaniu chorego." W moim przypadku była to prosta droga w kierunku ciężkiej depresji. A ja poszłam w tym kierunku zupełnie niczego nieświadoma.

Mam nerwice i lęki. Leki powodują, że obecnie wszystko jest pod kontrolą, choć zdarza mi się czasami z nerwów stracić nad sobą panowanie. Zanim zaczęłam leczenie, nerwice i lęki były dla mnie koszmarem. Miałam wszystkie objawy somatyczne nerwicy: bóle w okolicy serca, bóle w klatce piersiowej, duszności, osłabienie, brak siły fizycznej, problemy trawienne i z wydalaniem. Nie było tygodnia kiedy nie bolało mnie w klatce piersiowej. Ból był tak silny, że nie mogłam prowadzić samochodu. Zatrzymywałam się na poboczu, rozkładałam fotel do pozycji pół leżącej i czekałam, aż ból ustąpi na tyle, by móc dalej jechać i pracować. 

Lęki też nie pozwalają na normalne funkcjonowanie. Tak bardzo panicznie bałam się pająków, że kilka razy wyskoczyłam z jadącego samochodu bo np. pajączek był na zewnątrz auta, bliżej kierowcy a nie mnie (pasażera), ale i tak strasznie się go bałam. Może to Was śmieszyć, ale tak naprawdę były to już objawy chorobowe, predyspozycje do depresji. Wydawało mi się, że bać się czegoś bardziej już nie można. Jak się później okazało, jednak można. W ciężkiej depresji bałam się dosłownie wszystkiego. Bałam się iść do pracy, nie iść też się bałam. Bałam się spotkań i rozmów z ludźmi. Bałam się odebrać telefon, domofon, iść do koleżanki. W ciężkiej depresji z lękami, nerwicą czułam się dosłownie jak osoba niepełnosprawna, która potrzebuje mieć w domu stałą opiekę. To był bardzo ciężki i trudny czas, kiedy ta choroba przywiązała mnie do łóżka.

Mam nadzieję, że tak ciężki stan psychiczny już nie wróci i że mam to całkowicie za sobą. Nie stałoby się tak bez leków i terapii. Dlatego chciałabym tu podkreślić, że przy tak zaawansowanej nerwicy i lękach, "pacjentem powinien zajmować się lekarz psychiatra, psycholog i psychoterapeuta." "Psychoterapia i leczenie farmakologiczne są podstawowymi formami leczenia osób cierpiących na zaburzenia lękowe. Inne formy mają charakter pomocniczy i mogą przyspieszać powrót chorego do zdrowia. Nie należy jednak rezygnować z konsultacji z lekarzem psychiatrą i psychologiem, jeśli podejrzewamy u siebie nerwicę."

Formami wspomagającymi  są "metody relaksacyjne, hipnoza, grupy wsparcia, telefon zaufania lub ćwiczenia." 

Ja chcę dodać tutaj coś od siebie, na nerwy biorę... KOTA! Efekt jest prawie natychmiastowy i nie ma żadnych efektów ubocznych. Kot "włącza mruczałkę" i grzeje. Mruczenie wycisza, robi się cieplutko, wydzielają się endorfiny. W takich chwilach nic innego się nie liczy, tylko Ja i mój Kot!