Forrest przyszedł mnie ratować...

W okresie kiedy objawy depresji były bardzo silne, prawie codziennie błaha rzecz doprowadzała mnie do płaczu. Któregoś dnia przerosło mnie już wszystko. Zwyczajne problemy, które zdarzają się wszystkim ludziom, widziane były moimi oczami jako prawdziwy dramat. Choć przyczyny problemów były zupełnie inne, to ja się o nie obwiniałam. Skoro to moja wina i wszystko co złe dzieje się przeze mnie, to najlepiej będzie to wszystko skończyć.
Płakałam wtedy strasznie. Dzieci spały, mąż jadł kolacje, a ja zamknęłam się w toalecie. Zakrywałam twarz ręcznikiem, żeby nikt mnie nie słyszał. Od płaczu bolały mnie już oczy i głowa, nie mogłam wyrównać oddechu, nie potrafiłam się uspokoić...
W drzwi zaczął drapać Forrest, otworzyłam je. Gdybym tylko potrafiła opisać jego wyraz pysia. Spojrzał na mnie, jakby chciał powiedzieć "Co Ty Pańcia tutaj robisz? Martwię się o Ciebie! Nie płacz już, poprzytulajmy się." Chodził dookoła mnie, ocierając się swoim puszystym futerkiem, trącał mnie noskiem. Ja się uspokoiłam, zaczęłam normalnie oddychać, łzy przestały już spływać po policzkach. Kiedy było już dobrze, Forrest wyszedł. Myślałam, że sobie poszedł. Miał jednak inny plan. Zaczął wkładać łapkę w otwory, które są w drzwiach. Sam wymyślił taką zabawę, nikt mu tego wcześniej nie pokazywał. Bawiliśmy się w łapanie łapki kilka minut. Domyślacie się pewnie, że wywołało to szeroki uśmiech na mojej twarzy a wszystkie smutki zostały przegonione.

MÓJ BOHATER!