"Weź się w garść!"

Bardzo trudno zrozumieć osobę, która choruje na depresję. Każdy z nas jest inny i przechodzi to inaczej. Postaram się opisać jak to było ze mną. Może komuś to pomoże.
Najgorsze słowa jakie może usłyszeć chory to: "Weź się w garść! Czym Ty się tak przejmujesz?! Przecież inni mają gorzej! Idź pobiegaj, na siłownie, do kina, rób coś to Ci przejdzie!" No właśnie, chodzi o to, że ja nie mogłam NIC robić. Miałam problem, żeby umyć zęby, zmuszałam się do wzięcia kąpieli, chociaż raz na 3 dni. Jednocześnie widziałam się w lustrze bladą, zmęczoną, smutną, zaniedbaną z tłustymi włosami i płakałam, że nie jestem w stanie o siebie zadbać. Mogłam tylko leżeć i spać. Jak nie spałam to płakałam i byłam atakowana przez myśli samobójcze, które stały się już psychotyczne. Miałam poczucie winy, że nie jestem w stanie nic robić, skoro nie ma ze mnie żadnego pożytku to najlepiej odejść z tego świata. Bardzo pragnęłam to wszystko przespać. Ten najgorszy okres trwał ok. 2,5 miesiąca.
Bliscy odgrywają tu ogromną rolę. Ich miłość i troska potrafi więcej niż leki i psychoterapia. Nie można chorego do niczego zmuszać. Wystarczy usiąść obok i przytulić, czasami nie potrzeba nawet rozmowy. Przytulanie się daje osobie chorej poczucie, że jest dla kogoś ważna, że jest potrzebna. To uspokaja. Rodzina powinna zaakceptować ten stan zdrowia. Warto pytać i proponować np. pójście na spacer, wspólne przygotowanie posiłku. Jeśli chory odmówi, nie należy go zmuszać. Warto pytać co dziś czuje, o czym myśli. Mnie te pytania wykańczały, bo mąż pytał kilka razy dziennie "Jak się czujesz?". Później dzwoniła mama "No i jak się czujesz?", koleżanka "Jak się czujesz?". Jednak z perspektywy czasu uważam, że to było dobre. Wiem, ze martwili się o mnie, że jestem dla nich ważna. Mąż pilnował mnie bym brała leki, pilnował bym coś zjadła, szukał informacji jak mi pomóc. Mówił, że to jest nasz wspólny problem, a nie tylko mój. Powtarzał, żebym nie martwiła się o przyszłość. Dla niego najważniejsze jest to, żebym wyzdrowiała i że będzie ze mną nawet jeśli miałabym leżeć w tym łóżku przez następne 30 lat.
W tym miejscu chciałabym polecić ten artykuł:
Jak żyć z chorym na DEPRESJĘ
Jak pomagają w tym okresie koty? One mnie nie dręczyły, do niczego mnie nie zmuszały. Bohun kładł się obok mnie i mruczał. Jak to mruczenie uspokaja, wycisza, wtedy wytwarzają się endorfiny (hormony szczęścia). Kiedy koty miały ochotę na zabawę, brałam do ręki wędkę i nią machałam. Ja leżałam osłabiona depresją w łóżku, ale cieszyłam się z tego, że mogę machać tym piórkiem i dawać radość moim pupilom, a one dawały radość mi. Koty mają moc uzdrawiania. Ja to wiem. Chciałabym, żeby ktoś z Was pomógł sobie i przygarnął kota, chociaż tymczasowo ;-)