Perfekcyjna Pani Domu

Kiedyś oglądanie "Perfekcyjnej Pani Domu" było dla mnie obowiązkowe. W tamtym czasie prowadziła go Anthea Turner, która była dla mnie wzorem do naśladowania. Kupiłam nawet jej książkę i robiłam notatki, żeby być tą perfekcyjną. Oczywiście w pracy zawsze starałam się być najlepsza. Najlepsza przyjaciółka, która zawsze doradzi i pomoże, najlepsza żona i mama, która świetnie gotuje, zawsze szczupła i zadbana, elegancko ubrana, tak to JA! 

Wiecie już, że to ciągłe dążenie do bycia idealną i perfekcyjną we wszystkim, doprowadziło mnie do ciężkiej depresji. Nie da się być we wszystkim idealnym. A ja ciągle próbowałam za wszelką cenę. Ciągle podnosiłam sobie poprzeczkę coraz wyżej i wymagałam od siebie coraz więcej. Jeśli coś mi się udało i to osiągnęłam, nie potrafiłam sobie powiedzieć "Udało Ci się! Jesteś świetna", ja już miałam przygotowane dla siebie kolejne zadania. 

Zupełnie nie zdawałam sobie sprawy z tego, że życie w takim tempie, może doprowadzić do tak ciężkiej choroby. Nie wiedziałam, że moje nieprzespane noce to bezsenność. Nie sądziłam, że mój stres jest już przewlekły. Ciągle czułam frustrację, bo widziałam tylko to, czego nie udało mi się zrobić, a nie to co zrobiłam danego dnia. Odczuwałam przewlekłe zmęczenie i byłam o to zła na siebie. "Jak to, przecież ja nie mogę być zmęczona!", "Muszę dać radę!".

Pierwsze objawy depresji bagatelizowałam. W ogóle nie dopuszczałam do siebie takiej myśli, że mogę mieć taki problem. W końcu, po latach udawania, że nic mi nie jest, poszłam z tym do lekarza specjalisty. Choć wtedy moja psychika była już dosłownie rozsypana, a myśli samobójcze były natrętne, to ja za wszelką cenę chciałam pokazać, że przecież nie jest ze mną aż tak źle. Niestety takie podejście doprowadziło mnie do kompletnego załamania i ciężkiej depresji. 

W końcu zaakceptowałam tę chorobę. Wiem co mnie do niej doprowadziło. Wiem, że nie mogę być we wszystkim idealna. Jestem świadoma swojej choroby i nie boję się o niej rozmawiać. Łapię się jeszcze na swoich starych nawykach i dosłownie muszę pilnować się, żeby odpoczywać, bo najlepiej idzie mi tylko dokładanie sobie obowiązków i planowanie zadań. Jednak mimo wszystko staram się znaleźć w tym wszystkim równowagę.

Polecam ten artykuł: Nowa Depresja

A oto perfekcyjny Pan Forrest :-)

I zupełnie nieperfekcyjny Pan Bohun leżący na stole :-)